VAN VLIELAND NAAR TERSCHELLING

DE OVERSTEEK

Als je op de Vliehors staat lijkt Texel heel dichtbij.

Kijk je van Vlieland naar Terschelling dan heb ik dat gevoel nooit.

Op 1 augustus 2017 zijn Tim en ik klaar voor deze oversteek.

We hebben hard getraind. In het water, op de fiets, in the gym.

De vele uren trainen geven ons vertrouwen.

Harry is onze vertrouwde schipper en op deze zomerse dag varen er veel vrienden mee verdeeld over de twee bootjes.

De deining is heftig. Lange golven tillen je op en laten je weer zakken. Dat doet iets met je buik. Ik ben er niet dol op. het sloopt je vechtlust, het knaagt aan de wil om de overkant te halen, iedere golf weer.

Desondanks gaan we goed. Tot we bij een grote zandplaat net voor Terschelling komen.

Ik zit er doorheen. Even is de verleiding er om over de zandplaat heen te wandelen en daardoor de route stevig te bekorten.

Jan Houter is fel tegen: “Als jullie dat doen vind ik de oversteek niet tellen!”. Dat hebben we nodig. We zwemmen door naar het Schuitengat.

Gelukkig met dat stuk stevige stroming in de rug. eenmaal door het Schuitengat zitten we in rustig zwemwater. Meter voor meter naderen we het strand. Nog 700 meter nog 400 meter, nog 200…. Dan is daar weer het magische moment dat je de bodem ziet en hem niet veel later aantikt met je vingers. De laatste meters waad je naar het strand. Een grote glimlach op je gezicht. High fives aan elkaar. Hugs van mijn kinderen op het strand. Ramses Shaffy zong ooit: “Het duizelend geluk duurt niet lang” maar daar, op dat moment, spuit het uit je oren.

STATISTIEKEN